اشعار رسول یونان

وقتی پرنده نباشی
پروازت
از آلومینیوم به آسفالت ختم می شود!

مهمانی تمام شده
اما مهمانان
همچنان در حیاط ایستاده اند
هیچ کس دوست ندارد به تنهایی اش برگردد
ماشین ها
در تاریکی پارک شده اند...

ای پرنده ی مهربان
خیلی دیر آمدی
این تک درخت خشک
دیگر حضور تو را نمی فهمد
پرواز کن برو!

اگر در باز بود می رفتم
اگر سد می شکست
جاری می شدم
اگر قفسی در کار نبود
می پریدم
زندانی که باشی
گاه مثل انسان می اندیشی
گاه مثل آب
گاه مثل پرنده

... هیچ بادی
لانه ی پرندگان را
دوباره سرجایش نمی گذارد

باید شعری تازه گفت
آهنگی تازه نواخت
باید در چوبی این باغ را
که در رویاهایمان شکل گرفته اند
رو به شهر باز کرد
باید
همه چیز را از نو ساخت
هیچ بادی
لانه ی پرندگان را
دوباره سرجایش نمی گذارد